ΕΡΓΑΣΙΑ >> 10. Διαβάστε: «Οργάνωση και Καπέλα».

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΚΑΠΕΛΑ

Tο οργανόγραμμα δείχνει πώς να οργανώσεις για να βγάλεις ένα προϊόν.

Επομένως, το οργανόγραμμα είναι ένα διάγραμμα ροής διαδοχικών προϊόντων που παράγονται από τέρμιναλ τοποθετημένα σε σειρά.

Αυτά τα τέρμιναλ παριστάνονται ως «πόστα» ή θέσεις.

Καθένα απ’ αυτά είναι ένα καπέλο.

Ο όρος καπέλοείναι λέξη στην αργκό που χρησιμοποιείται για να δηλώσει τον τίτλο και τη δουλειά ενός πόστου σε κάποιον οργανισμό. Προέρχεται από το γεγονός ότι ο τύπος του καπέλου που φοράει κάποιος σε πολλά επαγγέλματα, όπως των σιδηροδρομικών, δηλώνει τι δουλειά κάνει. Για παράδειγμα, στο προσωπικό των τρένων υπάρχει ένας εισπράκτορας που φοράει ένα καπέλο εισπράκτορα – έχει ευθύνη για τους επιβάτες και συλλέγει τα εισιτήρια.

Σε έναν οργανισμό υπάρχει ροή από το ένα καπέλο στο άλλο.

Το αποτέλεσμα ολόκληρου του οργανογράμματος είναι ένα προϊόν.

Τα προϊόντα κάθε καπέλου στο οργανόγραμμα δίνουν ως άθροισμα το συνολικό προϊόν.

Κατάρτιση Οργανογράμματος

Όταν δεν υπάρχει Οργανόγραμμα, μένουν αναξιοποίητοι τόσοι άνθρωποι και σπαταλιέται τόσο προϊόν, που δικαιολογείται κάθε προσπάθεια για την κατάρτιση, τη γνωστοποίηση και τη χρησιμοποίηση ενός κατάλληλου Οργανογράμματος.

Ο άνθρωπος χρησιμοποιεί ενστικτωδώς κάποιο Οργανόγραμμα και διαμαρτύρεται όταν αυτό δεν υπάρχει. Ακόμα και ο πιο νεοφερμένος ναύτης που περπατάει πάνω σ’ ένα πλοίο υποθέτει την ύπαρξη ενός οργανογράμματος, αν όχι τοιχοκολλημένου, τουλάχιστον γνωστού. Υποθέτει ότι θα υπάρχει κάποιος επικεφαλής και ότι οι διαφορετικές λειτουργίες θα υπάγονται σε διαφορετικά άτομα. Όταν δεν υπάρχει γνωστό Οργανόγραμμα, διαμαρτύρεται. Αισθάνεται επίσης ανασφαλής, γιατί δε γνωρίζει τη δική του θέση σ’ αυτό τον οργανισμό.

Όλες σχεδόν οι εξεγέρσεις γίνονται από ανθρώπους που έχουν εξαιρεθεί και δε συμπεριλαμβάνονται στο Οργανόγραμμα της χώρας. Αυτό αληθεύει σε τέτοιο βαθμό, που φαίνεται και από ένα γελοίο περιστατικό που συνέβη στις Ηνωμένες Πολιτείες, κατά το οποίο ένας πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών ανακάλυψε ότι είχε «επαγγελματίες . επιδοματούχους κοινωνική πρόνοιας». Ορισμένοι άνθρωποι είχαν πάρει τον τίτλο «εξαρτημένοι από την κυβέρνηση» και το δήλωναν αυτό ως επάγγελμά τους. Φυσικά, ήταν ένα κάποιο «επάγγελμα», αλλά, επειδή δε γινόταν αποδεκτό από την κυβέρνηση ως επάγγελμα, προέκυψαν κάποιες ταραχές.

Η προσπάθεια ν’ ανήκει κανείς κάπου ή να είναι μέρος ενός συνόλου εκφράζεται με το οργανόγραμμα. Το άτομο που δεν κατέχει κάποιο πόστο είναι πολύ δυστυχισμένο. Το άτομο που κατέχει ένα πόστο που δεν είναι πραγματικό αισθάνεται να είναι ο ίδιος κάτι το ψεύτικο ή ότι αποτελεί λάθος.

Ακόμα και το ηθικό επηρεάζεται σημαντικά από την ποιότητα του Οργανογράμματος ή από την απουσία του.

Από την άλλη πλευρά, το γενικό κριτήριο αξιολόγησης μιας ομάδας είναι η βιωσιμότητά της. Η βιωσιμότητα εξαρτάται από την παραγωγή ενός αποδεκτού προϊόντος. Οι ομάδες που δε βγάζουν ένα αποδεκτό προϊόν είναι μάλλον απίθανο να επιβιώσουν.

Η ποσότητα ενός προϊόντος, καθώς και το πόσο αποδεκτό είναι, εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από ένα γνωστό Οργανόγραμμα που να μπορεί να μπει σ’ εφαρμογή. Αυτό αληθεύει ακόμη και για ένα μεμονωμένο προϊόν.

Ένα άτομο ή μια μικρή ομάδα, για να πετύχουν έστω και λίγο, χρειάζονται ένα πολύ ακριβές Οργανόγραμμα. Το παράδοξο είναι πως όσο μικρότερη είναι η ομάδα τόσο πιο ζωτικό γίνεται το Οργανόγραμμα. Παρ’ όλα αυτά, τα άτομα και οι μικρές ομάδες είναι αυτά που τις περισσότερες φορές δεν έχουν Οργανόγραμμα. Οι μεγάλες ομάδες αποσυντίθενται χωρίς Οργανόγραμμα και, μ’ ένα κακό Οργανόγραμμα, παύουν να έχουν βιωσιμότητα.

Η ποιότητα ενός προϊόντος, η οποία συνήθως αποδίδεται στην επιδεξιότητα του ατόμου και μόνο, εξαρτάται σε τεράστιο βαθμό από το οργανόγραμμα. Για παράδειγμα, όταν τα άτομα ενός ανοργάνωτου όχλου προσπάθησαν να φτιάξουν ένα ορισμένο προϊόν, σκοτώθηκαν στη δουλειά, ταλαιπωρήθηκαν, θύμωσαν ο ένας με τον άλλο και έβγαλαν ένα τελείως απαράδεκτο προϊόν με κόστος περίπου διπλάσιο από το συνηθισμένο. Όταν οργανώθηκαν κατά το ένα τρίτο, και πάλι χωρίς σωστό ωράριο, και πάλι ανεκπαίδευτοι κατά μεγάλο μέρος, άρχισαν να βγάζουν ένα αποδεκτό προϊόν με τη μισή, περίπου, προσπάθεια. Άρα, ακόμη και κάποια οργάνωση έφερε αποτέλεσμα.

Η ποσότητα και η ποιότητα του προϊόντος εξαρτώνται πλήρως από το οργανόγραμμα, τα καπέλα και τη χρήση τους. Μπορείς να εκπαιδεύεις άτομα στον αιώνα τον άπαντα, αλλά, αν δε λειτουργούν με βάση ένα Οργανόγραμμα που να μπορεί να μπει σ’ εφαρμογή, θα εξακολουθούν να βγάζουν ένα κακής ποιότητας προϊόν ή να παράγουν προϊόν σε μικρή ποσότητα.

Η απουσία ενός γνωστού και ουσιαστικού Οργανογράμματος μπορεί να σημάνει την αποτυχία. Στη θέση της γνώσης που λείπει γύρω από το θέμα της οργάνωσης πρέπει να χρησιμοποιούνται σε κάθε σημείο καθαρά μεγαλοφυείς ιδέες.

Έτσι, για να φτιάξουμε οτιδήποτε, για να βελτιώσουμε ένα προϊόν, για να διατηρήσουμε το ηθικό υψηλό, να κατανείμουμε δίκαια τη δουλειά και να την κάνουμε να έχει αξία, πρέπει να έχουμε ένα ουσιαστικό και γνωστό Οργανόγραμμα.

Πώς φτιάχνεις ένα οργανόγραμμα λοιπόν;

Καπέλα

Ένα οργανόγραμμα απαρτίζεται από καπέλα.

Ο ορισμός της λέξης καπέλο είναι: «η οντότητα και η ντούινγκνες που υλοποιούν ένα προϊόν». Η λέξη Ντούινγκνες βγαίνει από την αγγλική λέξη doingness [doing= να κάνω και την κατάληξη -ness, που δείχνει κατάσταση]. Οντότητα είναι η υιοθέτηση ή επιλογή κάποιας ταυτότητας. Ντούινγκνες σημαίνει εκτέλεση κάποιας ενέργειας.

Ας πάρουμε το παράδειγμα ενός τρένου:

Ο μηχανοδηγός φοράει καπέλο μηχανοδηγού και έχει τον τίτλο του μηχανοδηγού. Αυτό είναι η μπίινγκνες.

Παίρνει εντολές, προσέχει τα σήματα και τις γενικές συνθήκες, χειρίζεται μοχλούς και βαλβίδες για να ρυθμίσει τη λειτουργία της μηχανής του και για να την ξεκινήσει, να την αλλάξει και να τη σταματήσει. Αυτό είναι η ντούινγκνες.

Μεταφέρει τους επιβάτες του τρένου και/ή το φορτίο με ασφάλεια και σύμφωνα με τον πίνακα δρομολογίων από τη μια τοποθεσία στην άλλη. Το μετακινημένο τρένο και φορτίο είναι το προϊόν.

Πώς ανακαλύπτουμε, λοιπόν, ότι υπάρχει ένα καπέλο που λέγεται μηχανοδηγός;

Επειδή οι άνθρωποι συνεχώς δέχονται ή παρατηρούν πόστα που ήδη υπάρχουν, όταν τους ζητήσεις να επινοήσουν ένα Οργανόγραμμα μπορεί στην αρχή να μη συνειδητοποιήσουν ότι τους ζητάς να εφεύρουν τα σωστά πόστα.

Δε χρειάζεται να εφεύρουν το «μηχανοδηγό». Όλοι ξέρουν ότι «ο μηχανοδηγός οδηγεί το τρένο».

Αν όμως δεν το γνώριζες αυτό; Θα χρειαζόταν να το βρεις.

Να πώς θα το έκανες. Θα χρειαζόταν να σκεφτείς με τον εξής τρόπο:

Η ιδέα γεννήθηκε από το γεγονός ότι άνθρωποι και αγαθά χρειάζεται να μετακινηθούν σε διάφορες αποστάσεις στην ξηρά. Ή ότι μια νέα περιοχή που αναπτύσσεται χρειάζεται μεταφορά ανθρώπων και αγαθών από και προς αυτήν.

Α! Από οικονομική άποψη, η ιδέα αυτή έχει προοπτικές, επειδή οι άνθρωποι θα πληρώσουν για να μετακινηθούν οι ίδιοι και θα πληρώσουν για να μετακινηθούν τα αγαθά τους.

Τα τρένα το κάνουν αυτό.

Ας χρησιμοποιήσουμε λοιπόν τρένα.

Επιτελώντας τους οικονομικούς διακανονισμούς (ή έχοντας προπληρώσει) και παίρνοντας το δικαίωμα διέλευσης, στρώνονται οι ράγες, κατασκευάζονται οι μηχανές και τα βαγόνια, και χτίζονται οι σταθμοί και τα κτίρια για τη στέγαση και την επισκευή των μηχανών.

Σ’ αυτό το σημείο προκύπτει ότι κάποιος πρέπει να οδηγεί το τρένο. Καλά θα κάναμε, λοιπόν, να προσλάβουμε κάποιον για να οδηγεί το τρένο.

Έτσι γίνεται τώρα ορατό το πόστο του μηχανοδηγού.

Πώς το γνωρίζουμε αυτό; Επειδή πρέπει να έχουμε το προϊόν που ονομάζεται: άνθρωποι και αγαθά που έχουν φτάσει στον προορισμό τους. Αυτό ήταν που προσπαθούσαμε να κάνουμε από την αρχή.

Κατά συνέπεια, έχουμε το καπέλο του μηχανοδηγού.

Ας υποθέσουμε, τώρα, ότι δεν είχαμε καθόλου Οργανόγραμμα.

Ας πούμε ότι το καπέλο του μηχανοδηγού είναι το μοναδικό καπέλο. Έτσι, κόβει εισιτήρια, διευθύνει σταθμούς, επιδιορθώνει τη μηχανή του, αγοράζει καύσιμα, φορτώνει τα βαγόνια, πουλάει μετοχές...

Για μισό λεπτό! Αν ο μηχανοδηγός τα έκανε όλα αυτά, θα συνέβαιναν τα εξής:

1. Θα ήταν εξαντλημένος.

2. Θα είχε κακή διάθεση.

3. Θα του συνέβαιναν μηχανικές βλάβες.

4. Μπορεί να είχε ατυχήματα.

5. Η σιδηροδρομική περιουσία, την οποία δε θα διαχειριζόταν κανείς, θα διαλυόταν.

6. Το προϊόν θα έβγαινε σε μικρή ποσότητα.

7. Το προϊόν του θα ήταν ασταθές και κακής ποιότητας, γιατί δε θα μπορούσε να τηρήσει τα δρομολόγια.

8. Σύντομα δε θα υπήρχε σιδηρόδρομος.

Τώρα ας το επιλύσουμε αυτό όπως έχει γίνει στο παρελθόν.

Ας διορίσουμε ένα άτομο για κάθε σταθμό και ας πούμε «Αυτό ήταν!».

Ε, λοιπόν, και πάλι τα πράγματα θα ήταν σαλάτα.

Ας προσλάβουμε τότε περισσότερους μηχανοδηγούς και περισσότερους σταθμάρχες και περισσότερους μηχανοδηγούς και περισσότερους σταθμάρχες... και θα καταλήξουμε σε μια σύγχυση, σε μια τεράστια μισθοδοτική κατάσταση και σ’ ένα φρικτό προϊόν. Αυτό είναι το σύστημα που ακολουθούν οι κυβερνήσεις. Και είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι οι παρούσες κυβερνήσεις δεν παρέχουν προϊόν αλλά συμφορά.

Όχι, πρέπει να το λύσουμε μ’ έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο.

Δε θα καταφέρουμε τίποτα, δε θα φτιάξουμε ένα λογικό Οργανόγραμμα και τίποτε δε θα δουλεύει, ούτε θα έχει βιωσιμότητα, εκτός κι αν ΜΕΤΡΗΣΟΥΜΕ ΣΩΣΤΑ ΤΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΜΕ ΚΑΠΕΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΥΛΟΠΟΙΗΣΟΥΝ.

Αφού το κάνουμε αυτό, μπορούμε να τοποθετήσουμε τα καπέλα στο Οργανόγραμμα με τέτοιον τρόπο ώστε να υπάρχει ροή και ιεραρχία και δίαυλοι επικοινωνίας, και το Οργανόγραμμά μας θα είναι έτοιμο.

Δεν μπορείς να καταρτίσεις ένα Οργανόγραμμα πριν να έχεις μετρήσει τα προϊόντα!

Όσο η ποσότητα αυξάνεται, υπολογίζεις τα προϊόντα που προηγούνται του τελικού προϊόντος και φτιάχνεις τα καπέλα γι’ αυτά.

Η ποιότητα του τελικού προϊόντος εξαρτάται από ένα ουσιαστικό Οργανόγραμμα, και από τα καπέλα, καθώς και από την ΕΚΤΕΛΕΣΗ των διαφόρων λειτουργιών.

Ας δούμε τώρα πώς αναλύεις ένα τελικό προϊόν στα προϊόντα που, όταν μπουν το ένα δίπλα στο άλλο, το συγκροτούν.

Το τελικό προϊόν ενός σιδηροδρόμου είναι φορτία που έχουν μετακινηθεί με τρόπο που ο σιδηρόδρομος να επιβιώνει οικονομικά. Πόσα μικρότερα προϊόντα συνιστούν το μεγάλο προϊόν;

Εδώ υπάρχει ένα θέμα που έχει να κάνει με μηχανήματα. Σε κάθε μηχανή αντιστοιχούν δύο προϊόντα: (α) η ίδια η μηχανή να διατηρείται σε καλή κατάσταση λειτουργίας, και (β) το προϊόν της μηχανής. Ο επισκευαστής μηχανών, ο μηχανουργός και ο ιδιοκτήτης μηχανουργείου έχουν ο καθένας ένα προϊόν που υπάγεται στο (α). Αυτά αφορούν μόνο τη μηχανή.

Στο (β) έχουμε αυτό που παράγει η μηχανή η ίδια (ρυμουλκούμενες αμαξοστοιχίες όταν πρόκειται για μηχανή τρένου).

Εδώ επομένως έχουμε δύο κύρια προϊόντα, κι αυτά αναλύονται σε μικρότερα προϊόντα που προηγούνται του τελικού.

Υπάρχει ένα προϊόν ακόμη πιο πριν απ’ αυτά: αγορασμένες μηχανές. Κι ένα προϊόν ακόμα πιο πριν: η χρηματοδότηση του εξοπλισμού.

Όσον αφορά το φορτίο αυτό καθαυτό –ένα φορτίο που έχει παραδοθεί και έχει γίνει δεκτό στην άλλη άκρη από τον παραλήπτη– θα βρεις, κοιτάζοντας πιο πριν στη σειρά των προϊόντων, ένα προϊόν: αποθηκευμένο φορτίο. Και πριν απ’ αυτό, φορτίο που έχει ξεφορτωθεί. Και, πριν απ’ αυτό, φορτίο που έχει μετακινηθεί. Και πριν απ’ αυτό, φορτίο που έχει φορτωθεί. Και πριν απ’ αυτό, φορτίο που έχει συσκευαστεί για αποστολή. Και πριν απ’ αυτό, υπογραφή συμβάσεων μεταφοράς. Και πριν απ’ αυτό, διαφήμιση σε δημόσιους χώρους. Και πριν απ’ αυτό, διερεύνηση των αναγκών για μεταφορές. Και πριν απ’ αυτό, έρευνα γύρω από ενέργειες που απαιτούν μεταφορά αγαθών.

Καθένα απ’ αυτά τα προϊόντα είναι ένα καπέλο.

Επανεξετάζοντας τα παραπάνω, βλέπουμε ότι δεν υπάρχει πουθενά κάποια χρέωση ή εισόδημα, επομένως δεν υπάρχει και οικονομική βιωσιμότητα. Άρα, υπάρχει ένα επιπλέον προϊόν, το εισόδημα που είναι απαραίτητο για την επιβίωση του οργανισμού – για να πληρώσει τους λογαριασμούς, ν’ αγοράσει τ’ απαραίτητα εφόδια για τη μελλοντική παραγωγή και ούτω καθεξής. Πριν απ’ αυτό το προϊόν υπάρχουν, φυσικά, άλλα καπέλα. Κάποιοι άνθρωποι (και πολλά στελέχη) δεν έχουν το μυαλό τους στο προϊόν – νομίζουν ότι το εισόδημα έρχεται εξ ουρανού ή ότι βγαίνει από μια τηλεοπτική συσκευή. Δεν μπορούν να σκεφτούν τη σειρά που χρειάζεται ν’ ακολουθούν τα προϊόντα για να βγάλουν εισόδημα. Έτσι, χρεοκοπούν και λιμοκτονούν. Υπάρχουν πάντα πολλά προϊόντα πριν από το προϊόν που ονομάζεται ΕΙΣΟΔΗΜΑ. Τα «κολλημένα» άτομα είναι απλώς κολλημένα στο χρήμα αυτό καθαυτό, δε γνωρίζουν ότι τα προϊόντα ακολουθούν μια σειρά, κι έτσι χρεοκοπούν ή είναι φτωχοί.

Χρειάζεται να βγάζει κανείς ένα επιθυμητό προϊόν που να πουλιέται ακριβότερα απ’ όσο κοστίζει η παραγωγή του, και χρειάζεται να το πουλάει και να το παραδίδει, για να έχει εισόδημα.

Ακόμη και στο σοσιαλισμό ή στον κομμουνισμό το ερώτημα «πώς αυτοσυντηρείται;» πρέπει να κατανοηθεί, να απαντηθεί, να βρεθεί η διαδοχική σειρά των προϊόντων, να μπει σε Οργανόγραμμα και να εκπαιδευτούν τα άτομα που φοράνε τα ανάλογα καπέλα. Σε μια τέτοια κοινωνία, που είναι μια κοινωνία χωρίς χρήμα, το Οργανόγραμμα πρέπει να είναι πολύ πιο αυστηρό, γιατί το χρήμα προσθέτει ευελιξία και η έλλειψή του ως ενεργού παράγοντα δημιουργεί προβλήματα που είναι δύσκολο να λυθούν.

η κατάσταση του να είσαι, ύπαρξη Με τον όρο μπίινγκνες εννοούμε επίσης την υιοθέτηση ή επιλογή μιας ταυτότητας. Την μπίινγκνες την παίρνει το ίδιο το άτομο ή του τη δίνουν ή καταφέρνει να την αποκτήσει. Παράδειγμα οντότητας θα ήταν το όνομα κάποιου ή το επάγγελμά του, τα φυσικά χαρακτηριστικά του ατόμου, ο ρόλος του σε ένα παιχνίδι – κάθε ένα από αυτά, ή όλα αυτά μαζί θα μπορούσαν να ονομαστούν μπίινγκνες..